Het Kerstrapport van Feyenoord

Met winst in de laatste vier competitiewedstrijden en het bereiken van de kwartfinales in het bekertoernooi gaat Feyenoord zeer behoorlijk de winterstop in. Stipte ik twee weken geleden in het herfstrapport de vijf verbeterpunten aan, nu zal ik mij louter wijden aan de positieve zaken.

1. De Verdediging. Met slechts één doelpuntje tegen in de laatste zes wedstrijden kun je zeggen dat er een functionele verdediging staat. Wat heet, met de rentree van de wekelijks zichtbaar groeiende Ron Vlaar, lijken de tijden van de historische linie De Wolf- Fräser teruggekeerd.

2. Aantal punten. Met broodnodige punten komt goed voetbal vanzelf, luidt de tegelwijsheid. Onder Verbeek werd een jaar geleden regelmatig aardig gespeeld, maar toch verloren. Onder Mario Been worden dergelijke potjes (ADO uit, VVV thuis) op zakelijke wijze in winst omgezet.

3. Revelatie. Altijd fijn als er goed presterende spelers zijn waarvan je in de zomer weinig verwachtte: Stefan Babovic, met zijn optreden tegen FC Groningen als hoogtepunt en Denny Landzaat, die onder meer een prachtige goal maakte.

4. De sfeer binnen de ploeg lijkt goed. Als je voor aanvang van de lastige uitwedstrijd in Heerenveen tegen elkaar zegt dat het “Vandaag gaat gebeuren“ om vervolgens te winnen, zit het met de teamgeest wel goed. En als je in de kleedkamer met elkaar gezellige Oudhollandse spelletjes speelt is het qua sfeer ook in orde.

5. De bank. In de eerste wedstrijden van het seizoen leek de demotivatie van de duurbetaalde bankzitters een heikel punt te worden. Een half jaar later blijkt het de minste van de problemen te zijn, nu Hofland en Makaay zich in de pers niet negatief roeren, uiterst professioneel invallen en bovendien een positieve invloed hebben op de spelersgroep.

6. Been und Hakker. Op de hele wereld is er geen tandem te vinden die beter op zijn plaats is. Anders gezegd, als het deze mannen niet lukt om Feyenoord naar grote hoogte te laten stijgen, lukt het helemaal niemand.

7. De toekomst is grauw. Althans, dat zegt Derksen in zijn column. Geen geld, dus liggen er de komende vijf jaar geen sportieve successen in het verschiet. Volgens mij stonden we er in 1989 vele malen slechter voor en werden we in 1993 keurig kampioen. L’histoire se répète, toujours!

8. De loting tegen de zwaarste tegenstander uit het Nationale bekertoernooi, en dan ook nog een uitwedstrijd. Dat is geen slecht -, maar juist zeer goed nieuws, want dat maakt de bekerwinst in 2010 alleen maar waardevoller!

Echte mannen huilen niet

Voetbal is een mannensport en mannen huilen niet. Als je de laatste penalty uit de reeks mist en je team verliest de finale, ja, dan mag het. Maar midden in de wedstrijd staat het wel een beetje raar. Wat moet een jongetje van amper acht denken? Kreeg die ochtend bij de E’tjes een schop, er biggelde een traantje over zijn wang en de begeleider had met de fluisterende woorden ‘Kom op, je bent een bikkel en die huilen niet’ een arm om hem heen geslagen. Manmoedig had het jongetje zijn traan doorgeslikt en met een opgezette keel en enkel de wedstrijd hervat. Ja, wat gaat er om in het bolletje van dat ventje die ’s avonds naast zijn vader in het Abe Lenstra-stadion zit. Hij denkt: ‘Verrek, dit is nu al de tweede keer dat ik een speler van Feyenoord zie huilen’. Op een mooie voorjaarsdag had hij het - het hetzelfde stadion van Heerenveen- ook zien gebeuren. De thuisclub stond met 4-1 voor en kreeg nog een vrije trap.

In de muurtje met Feyenoordspelers stond een grote meneer onbedaarlijk hard te grienen. De 550 competitiewedstrijden die hij had gespeeld flitsten door zijn hoofd. En terwijl hij daaraan dacht had hij spijt dat hij op deze plek zijn mooie carrière onwaardig stond af te sluiten. Hij keek naar de bal, die dadelijk niet dankzij hem, maar door de geflipte Braziliaan van de tegenpartij, in het kruis ging vliegen. En inderdaad, luttele seconden later zou Alfonso Alves zijn vierde goal van de middag onbedaarlijk hard binnenknallen. Arme Pierre van Hooijdonk.

Afgelopen zaterdagavond gingen bij Kevin Hofland alle sluizen open. Nadat hij had gescoord rende hij met natte ogen richting Bas van Noortwijk, de teambegeleider die hij de afgelopen weken wellicht meerdere malen in vertrouwen nam. De tranen van Kevin waren de ontlading van een emotionele week, waarin zijn zieke zoontje centraal stond. Tel daarbij de belabberde situatie bij zijn werkgever op en dan wil het wel. Arme (hoewel?) Kevin Hofland.

Toch: het went niet, tranen van stoere Feyenoorders. Zeker nu het team inmiddels als trendzettend mag worden bestempeld als het gaat om het tonen van (vloeibare) emoties. En wat moet dat Friese jongetje wel niet denken (‘Wat een mietjes daar in Rotterdam’)?

En Theo de Tank, hij draait zich nog maar eens om in zijn graf.

Het herfstrapport van Feyenoord

Nog één wedstrijd en we zijn halverwege de competitie. Het seizoen dat volgt op een karig gekleurde bladzijde uit het (volgende) lustrumboek van Feyenoord. Dat blaadje zal worden gevuld door een trainer die zijn team niet op de rails kreeg, de (ex-, huidige en gedoodverfde) internationals die niet thuis gaven of geblesseerd waren en het seizoen waarin grote spelers als Fer en Wijnaldum doorbraken.

Wat schrijft men over tien jaar over het huidige seizoen? Terugkeer van de verloren zoon ligt voor de hand, maar ik hoop heimelijk dat er De kiem voor de grote successen staat. Zover is het helaas nog niet. In die zin dat er weliswaar qua resultaat vooruitgang is geboekt, maar het spel ondermaats is. Over zaken die beter moeten, ofwel vijf punten waar Feyenoord op korte termijn moet (en makkelijk kan) verbeteren:

1. Scoren(d) vermogen. In de laatste thuiswedstrijd tegen Groningen werd pijnlijk duidelijk wat er in de wedstrijden ervoor ontbrak: het creëren van kansen en het maken van doelpunten . Toen Roy Makaay erin kwam, werd de hele voorhoede beter. Anders gezegd: Tomasson en Makaay zijn afzonderlijk aardig, samen zijn ze dodelijk. 

2. Veldbezetting. Wijnaldum is geen rechtsbuiten, maar komt als nummer tien het best tot zijn recht. Leerdam is geen rechtsback, beter loopt hij de gaatjes dicht op het middenveld. Tomasson is geen eenzame spits, maar rendeert het best naast een sterke spits die ruimte voor hem maakt (zie Pierre van Hooijdonk). Cissé is evenmin een centrumspits, zijn snelheid moet benut worden. Bisewar is geen wisselspeler, die gast moet je een wedstrijd of vier vertrouwen geven en vervolgens speelt hij als vorig seizoen: de pannen van het dak. 

3. Mentaliteit. Kijkend naar dit Feyenoord krijg ik heimwee naar John de Wolf, Paul Bosvelt en Dirk Kuijt. Spelers die, als het even niet ging, de spreekwoordelijke mouwen opstroopten en het team tot grotere hoogten bracht. Een rol die Landzaat zou kunnen vervullen. Als hij wat feller speelt en zijn mond open doet, wordt hij functioneler en zou hij zomaar een publieksspeler kunnen worden. 

4.  Slimheid, ofwel het niet verliezen van je hoofd. Een achterlijk aantal van vijf rode kaarten kostte Feyenoord dit seizoen meer dan eens de kop. Dieptepunt is wat dat betreft Babovic, die eerst zijn ploeg benadeelde tegen Ajax en een maand later wat weinig doordacht die zijn shirt uittrok ter viering van zijn eerste competitiedoelpunt. Nog treuriger was het tegen Sparta, waar een zekere zege werd verspeeld na twee imbeciele overtredingen. 

5. Vorm. Er lopen er tussen die wekelijks een onherkenbaar slechte performance geven. Bruins toont zich qua Kuipvrees een waardig opvolger van René Hofman, Tomek Iwan en Anthony Lurling. Wijnaldum speelde tegen ADO zo slecht dat zelfs (de doorgaans zeer onpartijdige verslaggever) Ron de Rijk er wat van zei, Cissé gaf tegen Groningen drie voorzetten richting tweede ring en miste even zoveel opgelegde kansen en de peperdure El Ahmadi blijkt een trage verbindingsspeler die in anderhalf seizoen niets toevoegt.

Wat er wel goed gaat? Tot volgende week!

Been heeft nog geen speler beter gemaakt

Net als in de vorige jaargang speelde Feyenoord de beste eerste helft van het seizoen in het stadion van AZ. Hielden de Rotterdammers de landskampioen op 22 maart van dit jaar nog keurig op 0-0, afgelopen zondag kwamen ze uiteindelijk aardig weg met 1-1. Met de goede eerste helft tegen FC Twente speelde Feyenoord onder Mario Been dus anderhalf uur goed voetbal, maar wist het de beide wedstrijden niet te winnen.

Terug naar het begin van het seizoen, toen Mario Been als de verloren gewaande zoon op het veld van de Kuip landde. Traditiegetrouw voor de zomermaanden stond het gezicht van de Feyenoordfan weer vrolijk. Met clubicoon Been aan het roer was de hoop op betere tijden weer met een procentje of dertig toegenomen. En ja, het viel best mee na zes wedstrijden: vier gewonnen, twee gelijk, dat was al beter dan vorig seizoen. De idioot sprak alweer over een kampioenschap, maar op Twente na waren de opponenten louter van marginaal niveau geweest. Taxatie van het team was derhalve zinvoller als er tegenstand van allure was geweest. Na de wedstrijden tegen PSV, Ajax en AZ (resultaat 1 punt) kom ik tot de onthutsende conclusie dat Feyenoord nog geen haar verder is dan pakweg een jaar geleden.

Mario Been is een mooie vent, een jeugdidool, iemand die open, eerlijk en zeer welbespraakt een wedstrijd analyseert, een aimabele, menselijke coach en dé ambassadeur van de mooiste club uit Nederland.

Dat zijn tactische hand in wedstrijden vooralsnog onzichtbaar is, is Been vergeven. Voor een toptrainer is hij nog jong . Bovendien is hij in eerste instantie binnengehaald om rust in de rumoerige tent te brengen. Been heeft echter nog geen speler beter laten voetballen en dat geeft te denken. Even nuanceren: een tiener is wispelturig en dus zullen Wijnaldum, Fer en Leerdam af en toe terugvallen (Geeft niet, hadden Sneijder en Van der Vaart ook op die leeftijd). Een voetballende dertiger is óf volwassen (denk aan Seedorf en Van Nistelrooy) óf over the top. Hofland, Makaay, De Cler (en in mindere mate Van Bronckhorst en Tomasson) behoren onmiskenbaar tot de tweede categorie. Da’s jammer, shit happens, maar als Feyenoordsupporter wen je aan alles, dus ook aan (het zoveelste gevalletje) kapitaalvernietiging.

Waar het om gaat zijn de twintigers El Ahmadi, Bruins, Biseswar en Slory. Dat deze jongens geen progressie vertonen is zorgwekkend. El Ahmadi is van nuttige verbindingsspeler verworden tot postbodevoetballer, de tandem Bruins-Slory staat al jaren in de schuur en Biseswar is na een sterk seizoen weer terug bij zijn De Graafschap- niveau. En ja, in deze twintigers-range zitten ook Vlaar en De Guzman, twee belangrijke spelers die het prima doen, als ze al niet langdurig geblesseerd zijn. Bij hen zag je op hun achttiende al dat ze ‘hors categorie’ waren.

Maar aan de status van kroonprins Been ben ik gaan twijfelen nu de geboekte progressie onder zijn leiding voorlopig nihil is. Ik hoop van harte dat hij in zijn tweede carrière zijn belofte wel inlost.

Wat spookt Makaay eigenlijk uit?

Rudolphus Anton Makaay, van 9 maart 1975, krijgt voor het eerst in zijn voetbalcarrière weerstand. Het lijkt me niet meer dan terecht. Van mij mag je miljoenen verdienen en de status ‘Das Phantom’ tot in lengte van dagen dragen, maar scoor dan wel minimaal 20 goals per jaar.

De afgelopen twee seizoenen liep de vorm van Makaay analoog aan die van zijn ploeg: een aardige start met een apathisch einde. Bij aanvang van zijn herfstcarrière in 2007 scoorde Roy er nog lustig op los: het was het meestel één kans één goal en hij werd door het publiek op handen gedragen.

Kort na de winterstop van dat seizoen raakte hij stevig geblesseerd en dat bleek een voorbode voor de vormcrisis waarin hij tot op heden verkeert. Uit arren moede, maar ook uit loyaliteit werd zijn maandenlange vormcrisis door het Legioen getolereerd. Totdat het moment aanbrak dat het krediet voor de man uit Wijchen opraakte.

Enkele weken geleden, tijdens een oefenpotje in Venlo, kon Been het niet meer aanzien. Hij liet zijn tot dan toe onomstreden aanvalsleider na een halve wedstrijd douchen. In de thuiswedstrijd tegen NEC gebeurde hetzelfde. In deze krant werd gerept over een persoonlijke vete tussen trainer en speler. Wat vergezocht was, het is namelijk nog simpeler. Een spits van zijn kaliber (43 interlands, 6 goals) moet meer brengen. Goals, assists, bezieling. Of in zijn specifieke geval: uit het niets opduiken en iets doen wat niemand verwachtte.

Gisteren speelde Makaay voor het laatst tegen de club waar hij veertien jaar geleden zijn loopbaan begon. Heimelijk hoopte ik dat hij een verrassing in petto had. Een lange neus richting Ernhem, in de vorm van twee prachtige doelpunten. Een vrije trap na een kwartier en een droge schuiver in de laatste minuut. Maar nee, het bleek weer eens teveel ijdel gehoop. Meer dan een slap schot richting Vitessedoel kwam er niet uit zijn 34-jarige been. En na een uurtje rondspoken zag hij het bordje met nummer 9 oplichten.

De vraag hoelang Mario Been zijn uitgebluste vedette laat spelen is een gepasseerd station. Staat Makaay de volgende wedstrijd aan de aftrap, dat is de vraag. Alternatieven genoeg: Diego Biseswar, weliswaar geen echte centrumspits, verbijt zich op de reservebank en gaat over een maand in VI klagen over weinig speeltijd. Luis Pedro liet vorig seizoen zien dat hij het kan en last but not least Luc Castaignos, de meest begeerde voetballer onder de zeventien. Wat goed is, komt snel, toch?

Nieuwe bezems vegen schoon. En Roy Makaay? Die mag de rol van Mols en Van Hooijdonk overnemen, als ideale pinch-hitter.

Doet hoop leven?

‘Hoop doet leven’ zag ik de duur betaalde (wel 5 Zwitserse Francs) Telegraaf koppen. Het is een standaardzinnetje geworden dat in de maanden juli en augustus wordt afgedrukt of uitgesproken als het over Feyenoord gaat. Zo werd nog geen jaar geleden de hoge trainingsarbeid van Gertjan Verbeek geroemd. Dankzij deze revolutionaire methode kon de kwalitatief uitstekende spelersgroep er alleen maar op vooruit gaan.

Tel daarbij op dat supertalenten Vlaar en De Guzman behouden bleven en met enkele gerichte aankopen was de club weer helemaal boven Jan. Ziehier een mooi voorbeeld van de onvoorspelbaarheid van de voetballogica: Erasmus bleek slechts qua naam interessant, El Ahmadi zakte door het ijs en Tomasson was continu geblesseerd. Vlaar trouwens volcontinu. En De Guzman? Die werd niet de man van 14 miljoen, maar revalideerde bij zijn ouders in Canada.

Ik ben benieuwd hoe Jan met de Sjaal dit seizoen tegen De Guzman aan zal kijken. Enerzijds heeft Jonathan alles in zich om publieksspeler nummer één te worden: eigen kweek, een goeie kop en zeer getalenteerd. Anderzijds tekende hij nog niet bij en loopt hij aan het eind van het seizoen voor nop over naar een Engelse club. Kan me zo voorstellen dat de supporters dat niet pruimen. Bijtekenen is wat mij betreft het minste wat De Guzman moet doen. Dan geeft ie de club die hem opleidde tenminste nog iets terug.

Over kapitaalvernietiging gesproken. Het wordt niet het jaar van De Cler, Landzaat, Hofland en Makaay. Voor hun posities zijn inmiddels betere spelers voorhanden. Als ze al een kans krijgen van Been, zullen ze deze met verve vergooien. De heren zullen er niet om malen, want gaan als de duurste bankzitters van de Eredivisie hun pensioen tegemoet.

Verder ben ik benieuwd naar de avonturen van het olijke Woudestein-duo Bruins en Slory. De voormalige heilige twee-eenheid van Excelsior die al twee jaar een winterslaapje houdt. Zouden ze wakker worden nu hun baasje weer terug is? Ik ben bang van niet. Slory legt het op kwaliteit af tegen Wijnaldum, Vincken en Biseswar. Maar de flegmatieke Luigi wordt een regelrechte sensatie. Door Mario op zijn eigen plaats (linkshalf) neergezet wordt dit seizoen zijn definitieve doorbraak.

Nu ik toch aan het glazen bol kijken geslagen ben: Darley zal in de komende weken aantonen dat er geen keepersprobleem is, dankzij Gio en Fer wordt de corner eindelijk gevaarlijk en Wijnaldum wordt er in de herfst bij zijn haren bijgetrokken, door Van Marwijk.

Maar eerst NEC. Ik zeg 2-0.

Mooie Mario, welkom terug!

'Nee, je spreekt met de inbreker’ hoorde ik aan de andere kant van de lijn nadat ik had gevraagd of ik het genoegen had met Mario Been. In de zomer van 1998 werkte ik voor Talk Radio (de minder succesvolle voorloper van BNR Nieuwsradio) en zocht ik een gast om het programma ‘Sportstalk’ op een grappige manier mee af te sluiten. Mario had altijd wel één of ander sappig verhaal, met of zonder zijn kompaan René van der Gijp in een hoofdrol. Maar te pakken kreeg ik hem niet. Mario was een week of vier in Spanje en zijn vader paste op zijn huis in Barendrecht. Been jr. had zijn gevoel voor humor in elk geval niet van een vreemde.

In het standaardwerkje ‘De Rebellenclub’(2000) beschrijft auteur Mark Schalekamp hoofdstukgewijs de ‘enfant terribles’ uit de sportwereld. Talentvolle en spraakmakende figuren die om uiteenlopende redenen hun beloftes nooit helemaal inlosten. Uiteraard ontbreekt de rise and the fall van Mario Been niet. Hoe hij, generatiegenoot van Gullit, Van Basten, Rijkaard en Vanenburg tot Talent van het Jaar 1984 wordt verkozen. Of hoe hij zijn vijftien jaar oudere teamgenoot Johan Cruijff te grazen neemt door bloedserieus over een woord te praten dat helemaal niet bestaat. Zijn talrijke televisieoptredens waar hij continu als Pietje Bel wordt neergezet. Zijn matige relatie met zijn trainer Rinus Israël die zijn vertrek bij Feyenoord inleidt, zijn avontuur in de Serie A, zijn tegenvallende terugkeer op de Nederlandse velden alle geintjes die hij met Gijp en Korbach uithaalt. Tot aan het punt waar zijn leven zich ten tijde van het boek bevindt: (saillant genoeg) als assistent van Feyenoordtrainer Leo Beenhakker.

Achteraf bezien een cruciaal punt in de carrière van Been. Alsof hij tien minuten na de millenniumwisseling voor de spiegel is gaan staan en zichzelf plechtig heeft beloofd dat het deze eeuw radicaal anders moest. Zelf haalde hij ooit zijn schouders op toen ik dit aan hem vroeg. Dat was tijdens het promotiefeest van Excelsior in 2006, terwijl de champagne aardig rondbubbelde.

Mario, een aardige gozer die volzit met grappen en grollen. Ik denk dat die stereotypering de katalysator in zijn geest is geweest om de wereld te laten zien waartoe hij in staat is. Excelsior kampioen maken van de Eerste Divisie en NEC in drie jaar tot ongekende hoogten laten stijgen. Of we hem ooit nog het bordes van het stadhuis zien opstappen terwijl de Coolsingel kolkt van vreugde? Ik dacht van wel.

Het gelijk van Gertjan Verbeek

Ondanks de weinig aanlokkelijke cover met de afbeelding van een chagrijnig kijkende Klaas Jan Huntelaar besloot ik de Voetbal Internationaal van deze week te kopen. Op pagina achttien blijf ik even hangen, daar zegt Gertjan Verbeek: ‘In veel opzichten is Heracles misschien wel verder dan Feyenoord, bijvoorbeeld qua organisatie en financieel’.

Dat is een krasse quote van de gewezen Feyenoordtrainer. Zou hij dit zeggen omdat hij gefrustreerd is over zijn niet-slagen bij ‘top’club Feyenoord? Dat zou kunnen, zorgwekkender is het dat hij misschien nog gelijk heeft ook. Heracles, clubje uit de provincie, vijf seizoenen eredivisie in de laatste veertig jaar, heeft zijn zaken beter voor elkaar dan Feyenoord, dat veertig jaar geleden de rijkste voetbalclub ter wereld was. Hoe leg ik dat in 2049 trouwens uit aan mijn kleinzoon?

De belangrijkste oorzaak van dit verschil is vijfenveertig blaadjes verder te lezen in een ontluisterend artikel dat handelt over de exorbitante salariëring van Eredivisiespelers. Gemiddeld €335.000 voor een seizoen voetballen, daar moet onze Minister President twee jaar lang snoeihard voor werken.

Bij Feyenoord is de prijs-kwaliteitverhouding het scheefst. De directeur van NAC weet dat Roy Makaay, Giovanni van Bronckhorst en Denny Landzaat samen per jaar 7 miljoen in hun zak steken. Elders in deze krant wordt dat door Feyenoord’s zegsman Salomon ontkent. Hij ontkracht het ook niet door te zeggen hoeveel de heren dan wel opstrijken, hetgeen hem – en daarmee de club - ongeloofwaardig maakt.

Als Salomon het zelf niet doet, neem ik zelf de vrijheid te oordelen. Gesteld dat Theo M. teveel Bloody Mary’s had gedronken op het achterdeck toen hij werd gebeld door de VI-redacteur en gesteld dat Raymond S. liegt, denk ik dat 5 miljoen aardig in de buurt komt. Blijft een hoop centjes voor een drietal dat er een jaar (of langer) lang de kantjes vanaf heeft gelopen of geblesseerd heeft toegekeken. Op een paar omgeflikkerde banken na is er toch geen bedrijf ter wereld waar het salaris van drie ondermaats presterende werknemers net zo hoog is als een kwart van de huidige schuld?

Niet geheel ontoevallig wordt in het artikel de baas van Heracles ook ruim aan het woord gelaten. Jan Smit, een verstandige man, pleitbezorger van Hollandse zunigheid en dus betaalt de club normale salarissen. Houdt de spelers lekker hongerig.

Wat heeft Peter Bosz eigenlijk in Almelo geleerd voordat hij de huidige financiële ravage in Rotterdam aanrichtte?

Hugo, iets positiever graag!

Hugo Borst is vrij resoluut over de kansen van Feyenoord in het seizoen 2009-2010. Hij ziet de club het linkerrijtje niet halen. Op basis van de meest recente eindklasseringen (zesde, zevende, zevende) en de doodzieke staat waarin de club verkeert is die gedachte allerminst vreemd. Sinds het vertrek van Dirk Kuijt is de vrije val ingezet, zowel sportief als financieel en ik kan me slechts één moment herinneren dat het zo liederlijk slecht was als nu: twintig jaar geleden. Feyenoord was op sterven na dood en er werd er een lading ervaren spelers (Metgod, Lokhoff, Keur, Smolarek, Brands en Van Geel) aangetrokken die het team geen haar beter maakten. Het voetbal was niet om aan te gluren en de sponsor verdween noodgedwongen van de shirts. Uiteindelijk werd de weg naar boven gevonden, aan de hand van een middenvelder met een rood-wit clubhart. Je ziet, toeval of niet, de geschiedenis herhaalt zich. Daarom heb ik er vertouwen in dat Feyenoord het volgend seizoen hoger eindigt dat de afgelopen jaren. Als verstokte fan ontwikkel je nu eenmaal een talent om aanknopingspunten voor ijdele hoop te creëren.

Natuurlijk vormen toevalligheden geen solide basis voor een hogere eindklassering. Slechts één ding telt en dat is goed materiaal, gesmeed in een team. Noem me naïef, maar ook na anderhalf jaar vloeken geloof ik dat er in de huidige selectie meer dan voldoende kwaliteit en potentieel zit.
Mario Been zal aanstaande zondagavond hetzelfde zeggen, als hij naast Hugo in de NOS-studio zit. Eerst moet hij de vraag pareren waarom Fernandez is gekocht. Been zal dan rustig uitleggen dat hij de beste rechtsback van de Nederlandse velden is en dat Feyenoord die nodig heeft, omdat die positie sinds Emerton niet meer fatsoenlijk is ingevuld.

Vervolgens bedient Mario zich van het voetbalcliché (want die zijn altijd waar) van de nieuwe trainer. Vanaf de eerste training begint iedereen op weer op nul: niemand is zeker van een basisplaats. Daarmee wordt het denkbaar dat het bijkans failliete Feyenoord volgend seizoen de duurste reservebank uit de Eredivisie heeft. Naast Van Dijk en Erasmus zitten Makaay, Hofland, De Cler en Landzaat. Gewoon, omdat ze alleen goed genoeg zijn bij noodgevallen. (Al is dat bij De Cler ernstig te betwijfelen gezien zijn laatste optredens). Met een opstelling Mulder-Van Bronckhorst-Vlaar-Bahia-Fernandez-Fer-El Ahmadi-De Guzman-Wijnaldum-Biseswar-Tomasson kun je gewoon meedoen met de eerste zes, waarom niet? En heb ik het nog niet eens over de door Been ontworpen tandem Bruins-Slory. De nieuwe trainer is de enige die zijn twee voormalige pupillen weer uit het diepe moeras van vormverlies kan halen.

Nogmaals: Ik geloof erin, slechter dan afgelopen jaar, dat gaat gewoon niet gebeuren. Hugo Borst, mag ik je via deze weg uitdagen voor een weddenschap? Als Feyenoord in 2010 lager dan de zesde plaats eindigt, dan kom ik persoonlijk een hele dure fles drank bij je thuis afleveren.

Waar Geluk Ook Zit

Geluk zit in hele kleine dingen, zeggen ze weleens. Vanmorgen, op de weg naar de crèche van mijn dochter viel mijn oog niet geheel ontoevallig op het Feyenoordlogo. Nu heeft mijn oog wel vaker de neiging daar op te vallen, maar wanneer dit Feyenoordlogo zich in het Centrum van Amsterdam bevindt, ben ik plaatsvervangend trots. Op de humor van degene die één van zijn overgebleven stickertjes uit zijn Albert Heyncollectie op het grote bord heeft geplakt dat door de gemeente is neergezet. Gers, zouden we in Rotterdam zeggen.

En verder? Weinig nieuws onder de zon. Er wordt een wedstrijd gespeeld, verloren en we hopen weer eens dat het goed zal komen. En daarmee bedoel ik: dat we Europees Voetbal mogen gaan spelen in het aanstaande seizoen. Maar tegelijkertijd besef ik me dat de kans daarop even groot is als dat Yolanthe Volendam dit weekend met een bezoek fêteert. Twee wedstrijden achter elkaar van NAC winnen en vervolgens twee keer winnen in de Euroborg. Winnen van FC Groningen, dat is Feyenoord de laatste vijfmaal in competitieverband (en tweemaal in de play-offs van 2007) niet gelukt. En dan, in het uitzonderlijke geval dat dit mocht lukken en ‘we’ deze zomer achtereenvolgens Örebro, Partizan Tirana en Trabzonspor in zes heroïsche gevechten over leggen, stranden we jammerlijk in het stadion van Toulouse FC.

Voor de optimistische lezers onder u, een mooier koekie kan ik er niet van bakken. Zo treurig gestemd raak je nu eenmaal van het horen van het hoopgevende nieuws dat de gesprekken met de investeerders definitief gestaakt zijn. Dat de lange periode van vruchteloos overleg op een fiasco zou uitlopen, was te voorzien. Natuurlijk wil Michel Perridon value for money. In de winterstop van het gedenkwaardig slechte seizoen onder trainer Gullit trok hij immers al zijn beurs om versterking (dat waren Hofs, Gibbs en Östlund niet, maar dat terzijde) mede te financieren. Filantropisch ingesteld is geen enkele zakenman, zij willen hun overschot aan snelverdiend geld investeren in macht. De voorzitter van de Raad van Commissarissen zou dat toch ook moeten weten. Anders gezegd: waarom Van Well na maandenlang onderhandelen een verschil van inzicht over rechten en zekerheden die investeerders zouden krijgen als oorzaak aanvoert, is mij een volstrekt raadsel.

Van Well roept er met droge ogen achteraan dat er – ik citeer- …’meer wegen zijn die naar Rome lopen’. Ik mag toch hopen dat deze wegen al door hem en de directie bewandeld zijn. Lees: dat er een alternatief plan klaarligt dat in de loop van de volgende week wordt gepresenteerd. Geluk zit ook in hele grote dingen, vraag dat maar aan Michel Perridon.

Waarom de scheids alles aan Meijer moet geven

Donderdagavond, de telefoon rinkelt in Huize Blom. Kevin neemt op en hoort collega Vink aan de andere kant van de lijn zijn naam roepen. Collega Vink heeft er flink de pé in. Door een stomme beslissing die hij de zondag ervoor in Limburg maakte, heeft hij het ooit zo trotse Roda JC eigenhandig aan de rand van de afgrond gebracht. Hij slaapt er al dagen niet van. Niet in de laatste plaats omdat zijn antwoordapparaat is volgelispeld door voetbalsupporters.

Na drie keer luisteren kon hij uit het onverstaanbare gereutel opmaken dat het over zijn hoofd ging. Die zou er namelijk zondagavond 10 mei afliggen. Kevin onderbreekt zijn inmiddels emotioneel sprekende collega. Hij begrijpt de clou en zal doen wat mogelijk is. Pieter belooft op zijn beurt om bij zijn wedstrijd op een gelijkspelletje te mikken, dan komt alles toch nog goed. Tot slot bedankt hij Kevin en stelt bij een goed einde zijn vrouw, zijn auto en zijn Portugese vakantiehuis de hele zomer gratis ter beschikking.

Inmiddels weten we dat Kevin zich keurig van zijn taak kweet en straks een topzomer heeft (al moet ik bekennen dat ik mevrouw Vink nog nooit zag). En dat samen met een seizoenskaart voor het leven in het Parkstadion, een Vip-arrangementje in Motel Kerkrade in februari, drie bontjassen, vijf repen chocola en de wedstrijdbal.

Maar het was natuurlijk niet alleen Blom die Feyenoord zondag dwarslag (ook Roda werd door hem overigens benadeeld). De dwarsligger was, zoals het gros van de wedstrijden deze jaargang, de deken van lamlendigheid. Die suffe lap, die het team verhinderd om fris de bal rond te spelen. Of gewoon, zoals dat hoort in ieder eigen stadion, de nummer laatst met pressiespel continu onder druk houden. Maar nee, dat bleek teveel gevraagd en eigenlijk was het misschien wel vreemder geweest als dit potje gewoon met 3-0 gewonnen zou worden. Want gewoon is niets dit seizoen, dat in mineur begon, dooretterde, een kleine opleving kende en eind mei gewoon een anticlimax kan opleveren. Waarom niet?


Dan Gerard Meijer. Mooie man, die bij Studio Sport de man met de grootste zonnebril van Rotterdam en omstreken genoemd werd. Dat is terecht, maar doet zwaar onrecht aan Meijer’s staat van dienst. Maar dat kan Tommie weer niet weten, in Almelo doen ze niet aan dat soort fratsen, laat staan vervolgens handdoekzwaaiend in een helikopter stappen. Meijer kreeg de publieke buiging die hem na een halve eeuw sleuren, knijpen en smeren meer dan toekomt, maar toch schaam ik me een beetje. Om de gouden handdruk die hij kreeg: een reischeque van duizend euro. De goede man heeft in zijn (aanzienlijk) werkende leven geen pensioen kunnen/mogen opbouwen en die geef je een handje, een rug (geef ‘m dan een meijer, da’s pas humor) en stel je wat pr-schnabbels in het vooruitzicht?! Dat ga je toch niet menen, Feyenoord? Foei! En Kevin Blom: al je cadeautjes aan ome Gerard geven!

Dat het ook slechter kan

‘In Januari had niemand het voor mogelijk gehouden dat we zevende zouden worden’ zei Gio na afloop van het gelijke spel in Utrecht. Een zin die precies een jaar eerder ook uitgesproken had kunnen worden. Toen stond Feyenoord in januari overigens geen twaalfde, maar bovenaan. Alles is relatief in de voetballerij, zeker als je bedenkt dat het allemaal nog zoveel slechter had gekund.

1, hoe het er slechter had kunnen uitzien: In een echte Erop-of-eronder-wedstrijd (of één van de andere honderden clichéachtige benamingen die er voor het potje zijn dat zondag in De Galgenwaard werd gespeeld) is het geen schande om een punt over te houden bij een concurrent. Het is pure winst (en pure noodzaak) dat kwalificatie voor Europees voetbal nog in het vizier is.
2, wie er nog slechter uitzag: Bij Utrecht stond er eentje in de spits die al drie jaar niet heeft gescoord. Dat zegt zelfs Tim de Cler hem niet na. Het goede nieuws is dat de naam Skoubo nog niet in verband is gebracht met Feyenoord. Voor hen die jonger zijn dan 25: in de jaren tachtig was deze gozer als nieuwe spits in Rotterdam-Zuid binnengehaald.
3, met wie het hopelijk niet veel slechter kan, ofwel nog steeds geen schim is van zichzelf. Bekijk de DVD van het vorig seizoen en ontdek dat de echte Luigi Bruins het afgelopen geen moment is opgestaan. Ik hoop van harte dat met de komst van zijn ontdekker de magie terugkeert in de benen van Luigi. Na dit jaar kan er slechts een dubbelDVD worden uitgebracht met de titel ‘Bruins Balverlies’.
4, waarin blijkt dat verliezen verschillende gradaties kent. Feyenoord verloor dit seizoen twaalf keer, met als dieptepunten de 3-1 nederlagen tegen Heracles en De Graafschap. Maar als ik eens om mijn heen kijk in mijn huidige verblijfplaats, daar weten ze pas echt wat verliezen is. Wat zeg ik: misschien moet je je wel veel meer zorgen gaan maken als je voor tientallen miljoenen inkoopt, (vermoedelijk) twaalf punten achter de kampioen eindigt en binnen één seizoen met 5-2, 4-1, 6-2 en 4-0 op de kloten krijgt!
5, waarin het niet slechter, maar alleen nog maar beter kan gaan. De A1 is kampioen en net als vorig jaar heet de tegenstander in de Kuip op speeldag 34 Roda JC. Op die zonnige dag in 2008, dat we blij waren dat het kutseizoen er bijna opzat. Wat was het allemaal weer tegengevallen, een lijdensweg geweest en wat zou het allemaal weer goed komen met een nieuwe trainer. En op die dag in juli zullen we weer roepen dat de Coolsingel in 2010 wél weer volstroomt. Natuurlijk, l’histoire se repète, toujours. Zeker bij Feyenoord.

Het Gerste Publiek van Nederland

Zowel Feyenoordliefhebbers als –haters zullen het met mij eens zijn: er is geen stadion in Nederland waar de aanwezigheid van het publiek duidelijker merkbaar is. Zelden zoveel geluid gehoord als zaterdagavond in De Kuip tegen FC Twente. De avond waarop Het Legioen zich als meest waardevolle publiek manifesteerde en zich kwalificeerde voor ‘De Twaalfde Man’-award van het seizoen 2008-09. Vijf argumenten voor in het juryrapport:

1. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen is één van de mooiste momenten aan een Kuipbezoek de entree op de tribune. Bij het zien van het prachtige veld en knettervol bevolkte tribunes raak ik in een kleine extase.

2. Nog vier competitiewedstrijden en er is een einde gekomen aan de vijftigjarige Gerard carrière van verzorger Gerard Meijer. De man verdient wat mij betreft een standbeeld, zijn naam op het nieuwe stadion en de opbrengst van de supporterscollecte. Maar bovenal een straatnaam, als de Golden Earring er eentje heeft, dan moet Meijer er zeker één krijgen! Over een onvergetelijk afscheid hoeft de sympathieke clubman zich in elk geval geen zorgen te maken, gezien de extra ingelaste actie die zich een half uur voorafgaand aan de wedstrijd voltrekt: ode aan een levende legende.

3. De gehele eerste helft weggespeeld door een vlot combinerende tegenstander. Het gezang van Twentenaren uit Vak G, ondersteund door een trommel, is dominant. (OK, de supporters van Twente worden dit jaar tweede). Het thuispubliek kan slechts Henk Timmer verrot schelden als hij weer eens te vroeg in de lucht hangt bij een hoge bal. Om hem tien seconden later toe te juichen na een sublieme redding op een onhoudbaar schot.

4. De tweede helft is anders. Alsof er tijdens de rust ook intern beraad is geweest tussen de vijftigduizend toeschouwers. Met als uitkomst dat de thuisploeg er een mannetje bij krijgt. De volumeknop wordt opengedraaid en vanaf de tribunes is louter nog gefluit, geschreeuw en gescheld te horen. Een beproefd recept, dat vorig seizoen tegen een beter spelend Twente een overwinning tot gevolg had.

5. Gejuich, penalty voor Feyenoord. It’s a God’s Gift en De Kuip ontploft zoals alleen De Kuip kan ontploffen. Kleine explosies volgen enige minuten later bij de rode kaarten voor de Twentespelers. Ook mooi: de Olé ’s als Feyenoord in overtal de wedstrijd uittikt, of dat althans probeert te doen. Boosheid bij het onnodig gegeven tweede geel voor Gio en de handen ten hemel bij het eindsignaal. Slecht spelen en toch winnen: het zijn wat mij betreft de mooiste.

Beste Willem,

Dat is moedig van je, om je in het hol van de leeuw te begeven. Bij het lezen van je oprechte verhaal moet ik het ook maar opbiechten: ik ook wel eens gezondigd. Niet één, maar zelfs drie keer: in elk stadion waarin jouw cluppie speelt of speelde. Waarom ik het niet bij een bezoekje heb gelaten? Ik ontdekte iets, overigens tot mijn niet geringe trots: mijn aanwezigheid achter een Amsterdams doel heeft zonder uitzondering een negatief resultaat voor de thuisclub tot gevolg. Als ik er ben, verliezen ze!

Zo zag ik ooit op een druilerige vrijdagavond in het Olympisch Stadion Prince Polley de enige treffer van de wedstrijd scoren voor FC Twente. Feyenoord werd dat seizoen kampioen. Een jaar later stond ik met een ongezien gebald vuistje achter het doel in De Meer nadat ik zag hoe Cees Lok NEC naar de finale van de beker schoot. Die door Feyenoord werd gewonnen. En een paar maanden geleden was ik er getuige van hoe Heerenveen terecht drie punten pakte in de snelkookpan. Het mocht ditmaal niet baten voor ons, maar als Feyenoordsupporter in de vreemde doe je toch wat in je macht ligt en in mijn geval is dat met succes missionariswerk uitvoeren.

Je hebt gelijk Willem. Die Arena: het heeft meer weg van een bioscoop dan een echt voetbalstadion. Misschien is het wel daarom dat niemand meer verbaasd opkijkt naar de literbakken popcorn die door andere toeschouwers naar hun pluche stoeltjes worden gedragen. Bij het zien van de witgeel betegelde muur in de catacomben dacht ik terug aan die supporter die ik in een documentaire op televisie had gezien. ‘Hoe de ontwerper van dit stadion dit bedacht heeft, we zijn GVD geen Fortuna Sittard!’ had hij briesend uitgeroepen.
Verder was het een openbaring dat achter alle blaterige verhalen, die ik meer dan mij lief is over je clubje hoor, ook gewoon fans schuilen die zich oprecht opwinden en vooral nederig ergeren aan hun club. Mooi zo, zoals het hoort, maar met één opmerkelijk verschil met het Rotterdamse theater: ik heb de hele avond geen autochtoon accent gehoord. Toen ik Gabri met een zachte G uitgescholden hoorde worden door een dikke man die drie rijen onder mij zat, kon ik een lach nog onderdrukken, maar bij het horen van de namen ‘Steekolnburreg’ en ‘Vermaaln’, uitgesproken door een in klederdracht gestoken vrouw links van mij, hield ik het niet langer en proestte ik het uit.
Maargoed, daar gaat het natuurlijk helemaal niet om, Willem. Je hebt zondag tenslotte met eigen ogen kunnen zien dat Esther ook uit Dokkum komt. Het belangrijkste is dat jij als vreemdeling meer dan ik genoten hebt van de ‘atmosfeer’ in het vijandelijke stadion. Kun je nagaan als Het Legioen zich wel roert en dat willen ze tegen jouw cluppie trouwens nog weleens doen. Ik zou zeggen: stap volgend jaar eens in die bus om ze aan te moedigen in De Kuip. Misschien helpt het wel!

(Bij de foto's: De Kuip, De ArenA en schrijver dezes in laatstgenoemd stadion voor aanvang van Ajax-FC Utrecht in 2003 (uitslag 1-1, hoe kan het ook anders), in het kader van het tv-programma Komt dat Schot)

Over de Toekomst en de Jeugd bij Feyenoord

Er wordt vaak gezegd dat je met jeugd een risico neemt, maar het tegendeel wordt al twee jaar vrijwel wekelijks bewezen door Feyenoord 1.
Het was zomer 2007 en de ene na de andere grote naam kwam uit de koker. We wreven in onze ogen: voor de verandering werd er niet een onbekende Braziliaan of Tsjech aan de selectie toegevoegd, maar werden er zonder uitzondering stuk voor stuk goede en gelouterde Nederlandse (ex-)internationals naar de Kuip gelokt. Het kon dus niet anders dat het wel weer goed ging komen na een erbarmelijke jaar, waarin Erwin Koeman terecht de handdoek gooide.

Vaak gaat logica overal op, behalve als Feyenoord erbij betrokken is. Nu dus ook niet, blijkt bijna twee jaar later: geen van het groepje aangetrokken ervaren krachten (OK, Gio in het vorig seizoen en dit jaar sporadisch) nam tot nu toe het voortouw, liet het team beter spelen, straalde rust uit of deed iets waarvan de Kuip op positieve wijze de adem inhield.

Hofland viel op door curieuze blessures en een loszittende SMS-duim, Van Bronckhorst loog ten overstaan van het gehele nationale journaille over de relatie tussen spelersgroep en trainer Verbeek, De Cler viel zover terug dat hij uit arren moede maar geblesseerd raakte, hetzelfde geldt wellicht voor Denny what-have-you-done-for-me-lately Landzaat en Roy Makaay hoor ik wekelijks ‘klote’ in een microfoon stamelen na weer een onzichtbare wedstrijd.
Das Phantom staat na 26 competitiewedstrijden overigens op negen goals. In het totaal scoorde hij 22 goals in 54 competitiewedstrijden. Vaststelling: met een gemiddelde van 0,4 goals per wedstrijd kan hij met gemak worden bijgezet in de toch al uitpuilende galerij van mislukte Feyenoordspitsen. Er is nog plek tussen Jan Peters (0,5) Jupp Kaczor (0,37) Piet Keur (0,35) en Dave Mitchell (0,3) .

Achteraf bezien is de wrange en pijnlijke constatering dat het allemaal erg veel (geld) voor erg weinig (rendement) geweest. Ik zei het eerder en zeg het nog maar eens: het is mooi geweest, eruit met die geldverslinders!
Hoe kan het nou zo zijn dat tijdens dit kansloze seizoen – waarin er door blessures weliswaar erg veel tegenzat – de wekelijkse uitblinkers Fer, Wijnaldum of Biseswar heten? Drie gasten – nota bene uit de eigen jeugd- die voor een relatief schijntje wél wekelijks doen wat er van hen verwacht wordt?!

De enige eer die de mannen uit lichting Feyenoord ‘07 onze club nog kunnen bewijzen is om in zomer ’09 zonder behoud van salaris de achteruitgang van de Kuip te kiezen.

(Bij de foto: Diego Biseswar vergroot zijn marktwaarde door zijn contract te verlengen)

Het Laatste Oortje van Léon V.

OK, ik had ongelijk. Die Léon Vlemmings is dus niet zo’n gekke trainer. Gedurende het hele seizoen (als assistent trainer van NAC Breda was de man mij niet opgevallen) vond ik hem een rare snoeshaan, met dat oortje aan zijn hoofd. Curieus: dat ding zit er niet meer aan sinds hij de stap naar hoofdtrainer heeft gemaakt en wie heeft de taak als oortjesdrager overgenomen? De heren Lodewijks en Lammers hebben er fronsend naar gekeken en nu ligt het apparaatje waarschijnlijk weg te rotten in de keukenla van Huize Vlemmings. Feit is wél dat het ‘oortje’ Feyenoord geen haar verder heeft gebracht. Anders zou het momenteel niet crescendo gaan met Feyenoord. Niet alleen de resultaten (gewoon eens een uitwedstrijdje winnen en PSV verslaan) maar ook het spel geeft de burger moed. En als je in staat bent dit seizoen AZ in Alkmaar het scoren te beletten, ben je wel degelijk back on track. Die pluim is voor Vlemmings. Als je tactisch gezien het meesterbrein Van Gaal het hoofd kan bieden, doe je toch wel iets goed. Wie Feyenoord zondag zag spelen, kon zien dat de pionnetjes goed waren neergezet. Dat is, naast de teruggekeerde rust in ploeg en de groei die de jonge Fer, Van Leerdam en Wijnaldum doormaken, pure winst die Jan met de Feyenoordsjaal moed geeft voor een eindspurt met een gunstige afloop. Want een eindklassering bij de eerste negen was een maand geleden toch een stuk minder reëel. Wie weet.
Maandag stond in de krant dat het weer over voetbal gaat bij Feyenoord. Da’s inderdaad goed nieuws, maar wel een uit de categorie ‘Elk voordeel heeft zijn nadeel’. Het verbloemt waar het momenteel over behoort te gaan: de invulling van het zo mooi geheten Technische Plaatje voor het komend seizoen. Sinds de Leo en Mario- storm horen we daarover verdomd weinig . Ja, dat Pierre heeft afgehaakt. Maar dan mag ik mag toch hopen dat Henk Fräser bovenaan het reservelijstje prijkte? Henkie F. naar PSV, dan willen ze Van Hanegem zeker als hoofdtrainer?
Daarom mijn dringende verzoek aan de huidige stuurman Gudde: Wilt u erop toezien dat het ‘plaatje’ tijdig rond wordt gemaakt, voordat u de deur definitief achter u zelf sluit? Het is al lente, voor we het weten is het zomer, krijgen Makaay en Bruins het opeens op hun heupen en heeft Feyenoord zich opeens geplaatst voor Europees voetbal. De bal is tenslotte rond, nietwaar?

Tip van Flip: Shoppen doe je zó

Al jarenlang pijnigt menig supporter zich met de prangende vraag waar het nu toch steeds misgaat met Feyenoord. De grootste club van Nederland, driemaal kampioen in de laatste 30 jaar. Terwijl het antwoord zo simpel is: het scoutingapparaat is al jaren de oorzaak van een niet aflatende reeks van mislukkingen, op technisch en financieel vlak. Het ligt voor de hand deze stelling met enige voorbeelden te larderen, ware het niet dat zelfs een verstokte non-voetbalkenner weet waar ik het over heb. Zoals hij er net als ik van overtuigd zal zijn dat zelfs Stevie Wonder met nuttiger adviezen komt.
Ook het huidige elftal van Feyenoord is opgebouwd uit een verzameling relikwieën, mannen die vier jaar geleden op de top van hun kunnen speelden:

Zo heb je de kern van het succesvolle AZ onder Co uit 2005: Timmer, als penaltykiller hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor het bereiken van de halve finale in de UEFA cup, De Cler, terecht debuterend in het Nederlands elftal en Landzaat, buitenaards in vorm en de spil van datzelfde Oranje.
De top van Europa: Tomasson speelde in dat jaar met AC Milan 30 wedstrijden in de Serie A en Makaay werd topscorer van de Bundesliga.
En dan had je nog Lucius, die als degelijke knecht een aandeel had in de dubbel van PSV, Hofland was de leider van Wolfsburg, Slory leidde Excelsior naar de titel in de Totodivisie en Greene blonk wekelijks uit bij RKC Waalwijk. Het lijkt niet vier jaar, maar een eeuwigheid geleden.

Mijn boodschap is simpel: Feyenoord moet de komende maanden jongens kopen die er aan gaan komen, in plaats van voetballers die momenteel op de top van hun prestatiecurve zijn. Ik benijd de visie van AZ, dat weliswaar bestedingsruimte heeft, maar al jaren nuttig investeert (ik heb het niet gecheckt, maar vermoed dat je voor één Makaay een Van der Velden, een Moisander en een Koenders koopt). Van Gaal pochte vorige week in Sportweek dat alle spelers die onder zijn leiding vertrokken niet beter zijn gaan voetballen. Bij Feyenoord geldt deze wet al jaren, maar dan omgekeerd.

Het goede nieuws is dat dit een klus wordt voor Don Leo. Net zoals in de laatste zomer dat er goed werd ingekocht: in 1998 kochten TD Rob Baan en Trainer Leo Beenhakker met Konterman, Paauwe, Tomasson, Van Vossen en Tininho een mix van talent en oer-Hollandse degelijkheid. Niet geheel ontoevallig werd Feyenoord nog geen acht maanden later kampioen van de Eredivisie, overigens ook voor de laatste keer.

Concreet zie ik het als volgt. De contracten van Timmer, Greene, Mols, Lucius, Vincken, Hofs worden niet of hoeven niet verlengd te worden. Verder mogen de peperdure ondermaats presterende De Cler, Hofland, Makaay, Landzaat en Slory van de begroting worden gekrast.
En koop vervolgens slim in: de beste keeper Velthuizen. Een paar bruikbare backs: De Roover, Fernandez of wat mijn betreft Silva. Nuttige middenvelders zijn er ook ten overvloede in de Eredivisie: Gilissen, Meeuwis, Claudemir, Falkenburg en Garcia. En in de spits Lens, Koevermans, of Berg, is ook goed.

Beste Been-Beenhakker (…om met Circus Custers te spreken: ik s-stotter ervan): succes met shoppen. En doe het snel, anders spelen ze volgend jaar bij de AZ!

Over Wat en Als

Praten over voetbal is ondermeer zo leuk omdat deze zo vol zit met hypotheses, of populair gezegd: Wat als…momenten. Zoals de ‘Wat als Robbie Rensenbrink op 25 juni 1978 niet op de paal schoot…’ één van de meestgebruikte voorbeelden hiervan is.
In het huidige Feyenoordseizoen, waarin Murphy tegelijkertijd trainer was, de directie voerde, op het veld stond en in de ziekenboeg zat, is het verleidelijk een paar ‘Wat als...’-momenten te koppelen aan de huidige, nog steeds belabberde situatie waarin de ploeg zich bevindt.

Wat als bijvoorbeeld de langdurig afwezigen wél hadden gespeeld. Zouden er met Vlaar, Landzaat, De Guzman en (in mindere mate) Tomasson in de ploeg wél automatismen zijn ingesleten die in het huidige elftal zo pijnlijk ontbreken? Ik denk het wel. Andere kant van de medaille: was de ontwikkeling van Biseswar. Fer, Wijnaldum en Van Leerdam dan geblokkeerd? Wellicht, maar wat goed is komt snel, dus die jongens waren er hoe dan ook ingekomen. En wat als de Feyenoorddirectie in plaats van het aanblijven van die rare Vlemmings had gekozen voor een professionele koers en, zeg maar, Ernie Brandts als interim-trainer voor het elftal had gezet? Zou er dan wél zicht zijn op een negende plaats op de ranglijst? Ik denk weer van wel en vraag me in dit kader vertwijfeld af of het vijfmaandsalaris voor een goede trainer nou echt hoger ligt dan de opbrengsten in een gemiddeld Europees voetbalseizoen.

Want één ding is na het onnodige verlies van twee punten tegen Vitesse zeker: de kans op Europees voetbal is zo goed als verkeken. De negen wedstrijden die dit seizoen nog op het program staan (uit tegen NAC, AZ, Volendam, ADO en Utrecht en thuis tegen PSV, Heracles, Twente en Roda) zullen hooguit vijftien punten opleveren. Met een eindtotaal van 43 punten kom je normaal gesproken uit op een tiende, elfde plaats. Kortom, we kunnen gevoeglijk vaststellen dat het seizoen twintig dagen voor het begin van de lente definitief gespeeld is. Die conclusie is behoorlijk ontluisterend, temeer daar er de komende maanden vrij weinig te beleven valt, voor niemand niet. Slechts de ‘eer’ staat op het spel, en zoveel is daarvan niet meer te behalen in een seizoen waarin slechts een handjevol wedstrijden bij vlagen overtuigend werd gespeeld. In de resterende wedstrijden tot medio mei mogen de Feyenoordspelers de (in)directe achterban ervan overtuigen dat ze shirtwaardig zijn voor de volgende jaargang.

En die begint ergens op een stralende zomerdag, het enige moment van het jaar dat de hoop in de harten van Het Legioen net zo hoog is als de masten van de Kuip. Het is de dag waarop het stadion ongetwijfeld weer tjokvol zit met uitgelaten fans die een op de middenstip landende helikopter zien, waaruit een breed lachende Mario Been met zijn twee backs komt stappen.

De Honderdste Derby

Feyenoord – Sparta was niet goed en dus spannend. Als supporters hadden we niet anders verwacht. Want ook tegen de nummer veertien speel je negentig minuten met de billen op elkaar, zo gaat dat als je zelf dertiende staat.
Dit alles samengevat in een paar hoofd-, maar vooral bijzaken van een gedenkwaardige woensdagavond in een koude Kuip.
Historisch: De 1-0 gaat als eerste overwinning van het jaar 2009 de geschiedenisboeken in. Hulde voor trainer Vlemmings die voor het eerst als hoofdtrainer een eredivisiewedstrijd wint.
Tegenstrijdig: In slechtste Feyenoordseizoen ooit is er een speler die maar op één manier kan scoren: oogverblindend mooi. Per ongeluk? Dat zijn de mooiste, Diego!
Keepertje Keepertje: Waar Timmer de handen van de Noordzijde bij iedere vangbal op elkaar kreeg, werden de uittrappen van de bij de tegenpartij wat ongelukkig debuterende keep Ramos met gejoel begeleid.
Schitteren door afwezigheid: Esther uit Dokkum, geveld door het griepvirus, lekker een avondje op de bank met haar nieuwe vriend, een weekje aan het skiën, spandoek in de wasmand of zat je vast in de woensdagavondspits op de A20?
Geen woensdagavondspits is in ieder geval Roy Makaay. Speelde hij de midweekse derby van oktober vorig jaar slecht en voegde er gisteren nog een overtreffend trapje aan toe. Zie ook Slory, die al maanden bezig is aan een tevergeefse zoektocht naar zijn vorm.
Uilenberg! Kunt u bij de volgende tussentijdse evaluatie de grensrechters ophelderen dat een spits pas buitenspel kan staan op het moment van spelen van de bal? Misschien dat excessen als gisterenavond vertoond dan tot het verleden gaan behoren. Dank, mede trouwens namens de liefhebbers uit Doetinchem en Amsterdam.
Joepie Ranja!! (dacht ik aan toen ik Nievelt, Leerdam, Kobussen, Pedro maar toch ook Fer en Wijnaldum over het veld zag dartelen) en stelde me voor hoe iemand die net een wereldreis heeft gemaakt zou reageren bij het zien van al deze namen.
Slechtste grap: Is Esth er?
The Voice: Peter Houtman had ook een voorganger. En dan bedoel ik niet Clyde Best, maar dan heb ik het over Jacques Nachtegaal. De man die gedurende de jaren tachtig de opstellingen en doelpunten omriep mag tegenwoordig alleen maar door het stadion galmen als er ‘technisch ongemak’ is. Als iemand die zijn autolichten heeft laten branden of nog vreemder – als de klep van de kleedkamertunnel (De Coentunnel, want alles heeft een bijnaam in Rotterdam) niet meer dicht kan.
Er is Hoop: noem het cement tussen de stenen, noem het de terugkeer van de ‘marathon man’, feit is dat Feyenoord beter speelde met Tomasson erbij. Rustig aan de bal, wat er mede toe leidde dat El Ahmadi, Fer en zelfs Hofland zichtbaar beter gingen spelen.
Wat rest is die ene prangende vraag: in het hypothetische geval dat Don Leo het niet doet, wie moet het dan doen?

De week van Been, Don en Kever

Wat een week weer voor de Feyenoordminnenden. We kunnen slechts vaststellen dat Feyenoord bijna verzopen op de bodem van de waterput ligt, maar dat het touw inmiddels naar beneden is gegooid. Hoe sterk het touw is, zal de komende jaren moeten blijken.
Tonnen Euro’s uit een niet bestaande kas werden aangewend de salarissen van slecht functionerende werknemers af te kopen en een nieuwe trainer aan te kopen. De Verloren Zoon werd gepresenteerd als toekomstig wondermiddel en de erfenis van Verbeek mag nog een half jaar blijven zitten. Twee kanttekeningen: ik vind Rotterdammer Been een fantastische kerel en ben blij met zijn komst. Qua ervaring en ontwikkeling is hij echter geen haar verder dan Verbeek dat ten tijde van zijn aanstelling was. Been stond vorig jaar rond deze tijd trouwens nog lager in op de ranglijst dan Feyenoord nu staat, dus laten we vooral geen wonderen verwachten. Het nieuws dat Vlemmings het seizoen mag afmaken maakte me ziedend. De man die het voetballend vermogen van het team naar een nog curieuzer niveau heeft gebracht wordt door Eric Knudde gehandhaafd. Tweemaal kansloos op de kloten tegen Heerenveen en vorige week in een kolkende Kuip te elfder ure een punt veiliggesteld tegen de meest middelmatige ploeg uit de Eredivisie. Het publiek vertwijfeld achterlatend met een gevoel dat een mix was van ellende en verbazing. Ellendig na het zien van een weer een tranentrekkende pot en verbaasd over het eigen gejuich dat ze bij de 1-1 produceerde. Willem II waande zich even het Borusia Dortmund van zeven jaren terug.
Maargoed, het komt allemaal goed, want de knowhow schijnt onderweg te zijn in de vorm van Don Leo. AD clubreporter Eus beticht Leo Beenhakker van een bruinhemd als hij zou komen. Ik zie het probleem niet. Precies elf jaar geleden bouwde Beenhakker aan een kampioensploeg op de puinhopen die Arie Haan had achtergelaten. Ik zie parallellen, maar ook de enige reddingsboei op de korte termijn. De Don moet trouwens geen exorbitante salariseisen gaan stellen. Graag of niet Amigo!

Maar het hoogtepunt van de week was natuurlijk de uitgave van het grote AH-voetbalplaatjesboek! Als je acht bladzijden hebt omgeslagen valt je oog zomaar op een plastic kakkerlak die in het kader van het decor door een ajaxminnende setdresser op de Feyenoord- bal is gelegd. Wat een grap en vooral, hoe verzin je het?! Wat je dan als Feyenoorder moet doen? Je smoel houden en glimlachen! Maar dat gebeurde niet. Joop Verschuren, de voorzitter van de supportersvereniging, zette zichzelf volledig voor joker door excuses te eisen van Albert Heijn. Zegsvrouw Anoesjka Aspeslagh van de grootgrutter deed daar qua imbeciliteit overigens nog een schepje bovenop daar vol houden dat ze in het diertje toch echt een kever herkende. Yeah right!

Nightmare on Elm Street part II

De Gifbeker is inmiddels verworden tot een Bak. Een bak met kak welteverstaan. Die woorden schoten mij vaker dan mij lief was te binnen bij het zien van een stel voetballers die tegen Heerenveen voor hun laatste kans vochten. Want in een seizoen waarin de topclubs al waren uitgespeeld in het bekertoernooi was dit het enige (buiten) kansje op een prijs. Met een beetje gunstige loting heb je De Graafschap thuis, de ronde erna ADO en in de finale win je per ongeluk van AZ na strafschoppen…zoiets.
Wat naïef om vooraf te denken dat de spelers van Feyenoord extra getergd zouden zijn. Dat ze gelijk hadden gehad om hun trainer weg te pesten. Dit was het moment waarop ze het eigen publiek gingen overtuigen van hun gelijk, dat hun coupe van vorige week terecht was geweest. Ontdaan van de ketenen van hun harde trainer zouden ze het vuur voor elkaar uit hun sloffen lopen en als een hecht collectief onherkenbaar voetballen. Het team zou zich oprichten en richting kwartfinale opstomen. Niet met mooi voetbal, maar vechtend naar 2-1 met Mols als heroïsch middelpunt..zoiets.
Maar nee, zo ging het sprookje niet. We zijn inmiddels gewend geraakt aan het zwakke acteren van de laatste maanden, maar wat we deze druilerige dinsdagavond in de Kuip zagen sloeg – vooral in de tweede helft - alles. Of liever gezegd: het sloeg helemaal nergens op! Het is dat het aan een behoorlijke technische leidsman ontbreekt, maar anders waren Hofland en Lucius er toch allang head first uitgeflikkerd? Het ergste is nog dat deze Peppie en Kokkie, die zich meer hebben onderscheiden als oproerkraaiers dan het raken van één behoorlijke bal, waarschijnlijk de aanstichters zijn van de kloof tussen spelersgroep en de weggestuurde trainer. Net als vrijdag in Heerenveen zakte het olijke matrozenduo gisterenavond opnieuw genadeloos door het ijs. Peppie was Elm tweemaal volledig kwijt (waarmee de Zweed dit seizoen waarschijnlijk topscorer in de Kuip wordt) en Kokkie vroeg zich waarschijnlijk af of zijn vrouw de hond nog had uitgelaten terwijl Beerens de 0-3 binnenschoot. Veel woorden, weinig daden, ik zeg opzouten.

Met kromme tenen zien we dat er wekelijks twee spelers zijn die nog enigszins tot een acceptabel niveau komen. En dat zijn net die twee die afgelopen zomer van Bosz een exitbrief ontvingen. Maar het kan nog schrijnender: we moeten luisteren naar een zachtjes pratende trainer, die ze permanent in onschuld wast, maar wiens handen altijd onzichtbaar zullen blijven. Laat staan dat zijn naam ooit in verband zal worden gebracht met een ‘effect’. Niet Gullit, evenmin Van Marwijk, maar Léon Vlemmings zal de geschiedenisboeken ingaan als meest niet te benijden trainer van Feyenoord.
Maar na twee kansloze potten binnen vier dagen, doelsaldo 1-6, is het mooi geweest met deze gymleraar. Aanstaande zaterdag om een uur of elf ’s avonds wil ik Don Leo vanachter de perstafel iets zien zeggen over cirkels die rondkomen, hem horen zuchten dat er nog veel werk te doen is en dat hij opgelucht is met de zwaarbevochten 2-0 overwinning…zoiets ja.

Een Eeuw Feyenoord in Zestien Lijstjes

Nu we het jaar 2008, waarin mijn voetballiefde haar eeuwfeest vierde, alweer enkele dagen achter ons hebben liggen, is het hoogste tijd om de balans op te maken. Een trieste balans, waarover in het afgelopen jaar genoeg over gezegd en geschreven is. Bij het begin van het nieuwe jaar maak ik dan ook graag van de gelegenheid gebruik om terug te kijken, niet op het rampjaar 2008 dat achter ons ligt, maar overall in 16 lijstjes en evenzoveel categorieën.

Ofwel zestien elftallen (voormalige) Feyenoordspelers, die voornamelijk in de laatste dertig jaar het roodwitte shirt droegen. Van knettergoed tot tranentrekkend slecht. Een gelukkig 2009 voor eenieder en moge Feyenoord dit jaar de juiste weg in slaan.

Bij de foto's: Het verschil tussen de allerbesten en allerslechtsten duurt precies twintig jaar