Rudolphus Anton Makaay, van 9 maart 1975, krijgt voor het eerst in zijn voetbalcarrière weerstand. Het lijkt me niet meer dan terecht. Van mij mag je miljoenen verdienen en de status ‘Das Phantom’ tot in lengte van dagen dragen, maar scoor dan wel minimaal 20 goals per jaar.
De afgelopen twee seizoenen liep de vorm van Makaay analoog aan die van zijn ploeg: een aardige start met een apathisch einde. Bij aanvang van zijn herfstcarrière in 2007 scoorde Roy er nog lustig op los: het was het meestel één kans één goal en hij werd door het publiek op handen gedragen.
Kort na de winterstop van dat seizoen raakte hij stevig geblesseerd en dat bleek een voorbode voor de vormcrisis waarin hij tot op heden verkeert. Uit arren moede, maar ook uit loyaliteit werd zijn maandenlange vormcrisis door het Legioen getolereerd. Totdat het moment aanbrak dat het krediet voor de man uit Wijchen opraakte.
Enkele weken geleden, tijdens een oefenpotje in Venlo, kon Been het niet meer aanzien. Hij liet zijn tot dan toe onomstreden aanvalsleider na een halve wedstrijd douchen. In de thuiswedstrijd tegen NEC gebeurde hetzelfde. In deze krant werd gerept over een persoonlijke vete tussen trainer en speler. Wat vergezocht was, het is namelijk nog simpeler. Een spits van zijn kaliber (43 interlands, 6 goals) moet meer brengen. Goals, assists, bezieling. Of in zijn specifieke geval: uit het niets opduiken en iets doen wat niemand verwachtte.
Gisteren speelde Makaay voor het laatst tegen de club waar hij veertien jaar geleden zijn loopbaan begon. Heimelijk hoopte ik dat hij een verrassing in petto had. Een lange neus richting Ernhem, in de vorm van twee prachtige doelpunten. Een vrije trap na een kwartier en een droge schuiver in de laatste minuut. Maar nee, het bleek weer eens teveel ijdel gehoop. Meer dan een slap schot richting Vitessedoel kwam er niet uit zijn 34-jarige been. En na een uurtje rondspoken zag hij het bordje met nummer 9 oplichten.
De vraag hoelang Mario Been zijn uitgebluste vedette laat spelen is een gepasseerd station. Staat Makaay de volgende wedstrijd aan de aftrap, dat is de vraag. Alternatieven genoeg: Diego Biseswar, weliswaar geen echte centrumspits, verbijt zich op de reservebank en gaat over een maand in VI klagen over weinig speeltijd. Luis Pedro liet vorig seizoen zien dat hij het kan en last but not least Luc Castaignos, de meest begeerde voetballer onder de zeventien. Wat goed is, komt snel, toch?
Nieuwe bezems vegen schoon. En Roy Makaay? Die mag de rol van Mols en Van Hooijdonk overnemen, als ideale pinch-hitter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten