De Gifbeker is inmiddels verworden tot een Bak. Een bak met kak welteverstaan. Die woorden schoten mij vaker dan mij lief was te binnen bij het zien van een stel voetballers die tegen Heerenveen voor hun laatste kans vochten. Want in een seizoen waarin de topclubs al waren uitgespeeld in het bekertoernooi was dit het enige (buiten) kansje op een prijs. Met een beetje gunstige loting heb je De Graafschap thuis, de ronde erna ADO en in de finale win je per ongeluk van AZ na strafschoppen…zoiets.
Wat naïef om vooraf te denken dat de spelers van Feyenoord extra getergd zouden zijn. Dat ze gelijk hadden gehad om hun trainer weg te pesten. Dit was het moment waarop ze het eigen publiek gingen overtuigen van hun gelijk, dat hun coupe van vorige week terecht was geweest. Ontdaan van de ketenen van hun harde trainer zouden ze het vuur voor elkaar uit hun sloffen lopen en als een hecht collectief onherkenbaar voetballen. Het team zou zich oprichten en richting kwartfinale opstomen. Niet met mooi voetbal, maar vechtend naar 2-1 met Mols als heroïsch middelpunt..zoiets.
Maar nee, zo ging het sprookje niet. We zijn inmiddels gewend geraakt aan het zwakke acteren van de laatste maanden, maar wat we deze druilerige dinsdagavond in de Kuip zagen sloeg – vooral in de tweede helft - alles. Of liever gezegd: het sloeg helemaal nergens op! Het is dat het aan een behoorlijke technische leidsman ontbreekt, maar anders waren Hofland en Lucius er toch allang head first uitgeflikkerd? Het ergste is nog dat deze Peppie en Kokkie, die zich meer hebben onderscheiden als oproerkraaiers dan het raken van één behoorlijke bal, waarschijnlijk de aanstichters zijn van de kloof tussen spelersgroep en de weggestuurde trainer. Net als vrijdag in Heerenveen zakte het olijke matrozenduo gisterenavond opnieuw genadeloos door het ijs. Peppie was Elm tweemaal volledig kwijt (waarmee de Zweed dit seizoen waarschijnlijk topscorer in de Kuip wordt) en Kokkie vroeg zich waarschijnlijk af of zijn vrouw de hond nog had uitgelaten terwijl Beerens de 0-3 binnenschoot. Veel woorden, weinig daden, ik zeg opzouten.
Met kromme tenen zien we dat er wekelijks twee spelers zijn die nog enigszins tot een acceptabel niveau komen. En dat zijn net die twee die afgelopen zomer van Bosz een exitbrief ontvingen. Maar het kan nog schrijnender: we moeten luisteren naar een zachtjes pratende trainer, die ze permanent in onschuld wast, maar wiens handen altijd onzichtbaar zullen blijven. Laat staan dat zijn naam ooit in verband zal worden gebracht met een ‘effect’. Niet Gullit, evenmin Van Marwijk, maar Léon Vlemmings zal de geschiedenisboeken ingaan als meest niet te benijden trainer van Feyenoord.
Maar na twee kansloze potten binnen vier dagen, doelsaldo 1-6, is het mooi geweest met deze gymleraar. Aanstaande zaterdag om een uur of elf ’s avonds wil ik Don Leo vanachter de perstafel iets zien zeggen over cirkels die rondkomen, hem horen zuchten dat er nog veel werk te doen is en dat hij opgelucht is met de zwaarbevochten 2-0 overwinning…zoiets ja.
Wat naïef om vooraf te denken dat de spelers van Feyenoord extra getergd zouden zijn. Dat ze gelijk hadden gehad om hun trainer weg te pesten. Dit was het moment waarop ze het eigen publiek gingen overtuigen van hun gelijk, dat hun coupe van vorige week terecht was geweest. Ontdaan van de ketenen van hun harde trainer zouden ze het vuur voor elkaar uit hun sloffen lopen en als een hecht collectief onherkenbaar voetballen. Het team zou zich oprichten en richting kwartfinale opstomen. Niet met mooi voetbal, maar vechtend naar 2-1 met Mols als heroïsch middelpunt..zoiets.
Maar nee, zo ging het sprookje niet. We zijn inmiddels gewend geraakt aan het zwakke acteren van de laatste maanden, maar wat we deze druilerige dinsdagavond in de Kuip zagen sloeg – vooral in de tweede helft - alles. Of liever gezegd: het sloeg helemaal nergens op! Het is dat het aan een behoorlijke technische leidsman ontbreekt, maar anders waren Hofland en Lucius er toch allang head first uitgeflikkerd? Het ergste is nog dat deze Peppie en Kokkie, die zich meer hebben onderscheiden als oproerkraaiers dan het raken van één behoorlijke bal, waarschijnlijk de aanstichters zijn van de kloof tussen spelersgroep en de weggestuurde trainer. Net als vrijdag in Heerenveen zakte het olijke matrozenduo gisterenavond opnieuw genadeloos door het ijs. Peppie was Elm tweemaal volledig kwijt (waarmee de Zweed dit seizoen waarschijnlijk topscorer in de Kuip wordt) en Kokkie vroeg zich waarschijnlijk af of zijn vrouw de hond nog had uitgelaten terwijl Beerens de 0-3 binnenschoot. Veel woorden, weinig daden, ik zeg opzouten.
Met kromme tenen zien we dat er wekelijks twee spelers zijn die nog enigszins tot een acceptabel niveau komen. En dat zijn net die twee die afgelopen zomer van Bosz een exitbrief ontvingen. Maar het kan nog schrijnender: we moeten luisteren naar een zachtjes pratende trainer, die ze permanent in onschuld wast, maar wiens handen altijd onzichtbaar zullen blijven. Laat staan dat zijn naam ooit in verband zal worden gebracht met een ‘effect’. Niet Gullit, evenmin Van Marwijk, maar Léon Vlemmings zal de geschiedenisboeken ingaan als meest niet te benijden trainer van Feyenoord.
Maar na twee kansloze potten binnen vier dagen, doelsaldo 1-6, is het mooi geweest met deze gymleraar. Aanstaande zaterdag om een uur of elf ’s avonds wil ik Don Leo vanachter de perstafel iets zien zeggen over cirkels die rondkomen, hem horen zuchten dat er nog veel werk te doen is en dat hij opgelucht is met de zwaarbevochten 2-0 overwinning…zoiets ja.
