Kijk naar NAC Breda en je ziet een team dat voor een ruim een derde deel bestaat uit spelers die een paar jaar geleden – gehuld in een Feyenoordshirt – stuk voor stuk terecht door de meeste fans verfoeid werden omdat ze geen pepernoot raakten. Edwin de Graaf, Anthony Lurling, Ellery Cairo, Joonas Kolkka overtuigden ook de technische leiding niet en kwamen – al dan niet via een omweg – terecht bij een provincieclub die momenteel bovenaan staat.
Het waren de jaren dat je als Feyenoordsupporter meer dan eens uit zat te kijken naar een kwalitatieve aankoop. Anders gezegd: (Nederlandse) internationals in plaats van een kwartetje nono’s die uiteindelijk zonder winst of met verlies de Kuip uitwandelden. Je hoopte op wereldspits Makaay, maar je kreeg de reeds gestopte Bombarda. We smachtten naar de bij AZ excellerende spelers Landzaat en De Cler, maar werden opgescheept met Magrão van Cruzeiro of Östlund van Hammarby IF. In de zomer dat PSV Hofland afdankte, werd er gekozen voor ene Saïdi uit voetbalgrootmacht Tunesië. Of Van Bronckhorst terug in het mooie rood-witte shirt? Zou mooi zijn in plaats van de grillige Hossam Ghaly.
Bovenstaande wensen werden vorige jaar binnen uitzonderlijk korte tijd op surrealistische wijze ingewilligd. Na (weer) een verloren jaar konden we niet alleen onze ogen niet geloven vanwege al dat moois, ook waren we lichtelijk verbaasd over het vernuft dat achter de transfers schuilging. Na de periode Gullit waren we namelijk meer gewend geraakt aan kwantiteit in plaats van kwaliteit.
De kampioensaspiraties waren met dit spelersmateriaal dan ook op zijn plaats en de resultaten navenant tot aan de laatste nieuwjaarsreceptie. Wat er in die tien maanden erna gebeurd is, is mij nog steeds een raadsel, maar ik vermoed dat Van Marwijk meteen na de winterstop gestopt is met trainen. Overigens niet geheel ontoevallig tegelijk met het moment dat zijn volgende werkgever bekend werd.
Inmiddels zijn we bij anderhalf jaar na aankoopdatum van het eerdergenoemde moois en stellen we wekelijks vast dat de vis duur betaald is. In de spaarzame succesvolle wedstrijden die Feyenoord dit kalenderjaar speelde waren het de jeugdspelers Biseswar, Fer en Wijnaldum die hoofdrollen voor zichzelf opeisten. Makaay is na een langdurige blessure nooit meer de oude geworden en scoort te weinig, Van Bronckhorst speelt goed maar ontbeert leiderschap, terwijl Hofland een toontje lager zou mogen zingen, De Cler maakt fouten die hij vroeger nooit maakte en de toegevoegde waarde van Landzaat is vooralsnog zo goed als nihil. Een pijnlijke constatering: na de nono’s lopen straks ook de ex-internationals zonder enige restwaarde De Kuip uit en mag (nog pijnlijker) de Boszkabouter opnieuw gaan bouwen.
Het waren de jaren dat je als Feyenoordsupporter meer dan eens uit zat te kijken naar een kwalitatieve aankoop. Anders gezegd: (Nederlandse) internationals in plaats van een kwartetje nono’s die uiteindelijk zonder winst of met verlies de Kuip uitwandelden. Je hoopte op wereldspits Makaay, maar je kreeg de reeds gestopte Bombarda. We smachtten naar de bij AZ excellerende spelers Landzaat en De Cler, maar werden opgescheept met Magrão van Cruzeiro of Östlund van Hammarby IF. In de zomer dat PSV Hofland afdankte, werd er gekozen voor ene Saïdi uit voetbalgrootmacht Tunesië. Of Van Bronckhorst terug in het mooie rood-witte shirt? Zou mooi zijn in plaats van de grillige Hossam Ghaly.
Bovenstaande wensen werden vorige jaar binnen uitzonderlijk korte tijd op surrealistische wijze ingewilligd. Na (weer) een verloren jaar konden we niet alleen onze ogen niet geloven vanwege al dat moois, ook waren we lichtelijk verbaasd over het vernuft dat achter de transfers schuilging. Na de periode Gullit waren we namelijk meer gewend geraakt aan kwantiteit in plaats van kwaliteit.
De kampioensaspiraties waren met dit spelersmateriaal dan ook op zijn plaats en de resultaten navenant tot aan de laatste nieuwjaarsreceptie. Wat er in die tien maanden erna gebeurd is, is mij nog steeds een raadsel, maar ik vermoed dat Van Marwijk meteen na de winterstop gestopt is met trainen. Overigens niet geheel ontoevallig tegelijk met het moment dat zijn volgende werkgever bekend werd.
Inmiddels zijn we bij anderhalf jaar na aankoopdatum van het eerdergenoemde moois en stellen we wekelijks vast dat de vis duur betaald is. In de spaarzame succesvolle wedstrijden die Feyenoord dit kalenderjaar speelde waren het de jeugdspelers Biseswar, Fer en Wijnaldum die hoofdrollen voor zichzelf opeisten. Makaay is na een langdurige blessure nooit meer de oude geworden en scoort te weinig, Van Bronckhorst speelt goed maar ontbeert leiderschap, terwijl Hofland een toontje lager zou mogen zingen, De Cler maakt fouten die hij vroeger nooit maakte en de toegevoegde waarde van Landzaat is vooralsnog zo goed als nihil. Een pijnlijke constatering: na de nono’s lopen straks ook de ex-internationals zonder enige restwaarde De Kuip uit en mag (nog pijnlijker) de Boszkabouter opnieuw gaan bouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten